Hayat yolculuğumuz, tercihlerimizle yön bulur. Tercihlerimizi de miras aldığımız kültür, eğitim ve yaşadığımız çevre etkiler. Benim hayat yolculuğumda da, annem babamla başlayan, yetişirken de çevremde ‘vakıf insan’ olarak anılan kişiler yol gösterici oldu. Bu insanlar bazen kendi imkânlarıyla, bazen de vakıflar, dernekler kurarak, toplumun yoksulluk ve yoksunluklarına -eğitim başta olmak üzere- çare olmaya çalışıyorlardı.
Akademik araştırmalara göre, insan kişiliğinin ve zekasının %70’i 6 yaşına kadar şekillenmektedir. Atalarımız bu gerçeği, “Bir insan yedisinde neyse, yetmişinde de odur.” özdeyişiyle bize anlatmıştır.
Ben de; yoksula, muhtaçlara, derdine çare arayanlara, çocuklarını okutamadıkları için yardım talep edenlere kapısı açık olan bir evde doğdum ve büyüdüm. Evimizin etrafında öğrenci yurtları vardı. Akşamları soframızda, bu yurtlarda kalan öğrencilerin karınlarının aç olup olmadığı, üşüyüp üşümedikleri, sohbetlerimizin bir parçası olurdu. Annem, ara sıra pişirdiği börekleri yurttaki öğrencilere götürür, sonrasında yaşadığı huzuru bizlerle paylaşırdı. Kendisi için yapacağı harcamalarda çok titiz davranan babamın, yardımlaşma söz konusu olduğunda gösterdiği gayrete şahit oldukça, hep şaşırırdım.
Ailemle birlikte hafta sonları sinema veya park programlarımızın yanında, dârulaceze ve çocuk yuvaları da rutin olarak ziyaret ettiğimiz yerlerdendi. O yaşlarda bu ziyaretler benim ve kardeşlerimin çok ilgi alanına girmese, bazen şikâyet etsek bile, zamanla, kendimizi paylaşmanın tarafı olarak bulduk.
Kendi yaşadığım dünyanın dışındaki farklı yaşam şartlarını görmem, paylaşmayı bana sorumluluk olarak yüklüyordu. Ben de bu süreçte artık yardımlaşmanın bir parçası haline gelmiştim.
Şahit olduklarım bana gösterdi ki; bazıları için önemsiz olan, hatta varlığına alışılan şeyler, bir başkası için çok büyük önem taşıyabilmekteydi. O günden bu güne, fırsatlarımı ve imkânlarımı, vakıf ve derneklerde, üretilen faydalara katkıda bulunarak değerlendirmekteyim. STK’ların mutfaklarında yıkanan bulaşığa yardım etmekten, erzak doldurmaya, ekip üyeliğinden, ekip liderliğine, gönüllülük eğitimlerinden, STK kurucu üyeliğine ve STK başkanlığına kadar, birçok kademede hizmet vermenin sevincini ve onurunu yaşadım/yaşıyorum.
Bazen küçücük ihmallerin hizmete engel olduğunu, küçük bentlerin akışın yolunu değiştirdiğini gördüm. Aynı zamanda ufacık teşviklerin de, büyük hizmetlere dönüştüğüne şahit oldum. Buradan hareketle, kitapların hayat yolculuğunu değiştiren unsurlardan biri olduğunu düşünerek, edindiğim tecrübeleri, özellikle gençlerle paylaşmak için elinizdeki kitabı kaleme alma ihtiyacı hissettim.
Çocukluğumdan bugüne gönüllülüğü öğrenmeme katkıları olan, gönüllülüğün tadını almamı sağlayan, gönüllü yolculuklarımdaki yol arkadaşlarımın her birine; Yorulduğumda dinlendirerek, vazgeçtiğimde durdurarak, kızdığımda sakinleştirerek, gönüllü yolculuğumu devam ettirmemde rehberlik edenlere teşekkür ediyorum.
Okuyucuların da her birini yol arkadaşım olarak görüyor, gönül kattıkları ve katacakları değerler için teşekkür ediyor, gönüllülerin katkılarıyla zenginleşen dünyada güven içinde, güzel bir ömür geçirmelerini temenni ediyorum.
Halide İncekara
Bi Hisset Çok Seveceksin: Hayata Gönül Katmak
Yorumlar
Yorum Gönder